เดินทาง
ท่ามกลางความเว่หว้า เห่กล่อมน้ำตาเป็นดั่งเพื่อน
ฝั่งฝัน
ความฝันคล้ายลางเลือน วันเคลื่อนเดือนคล้อยเพียงลำพัง
ด้วยใจใครเขามองว่าไร้รัก ฤาจมปลักเวียนวนแต่ความหลัง
เฝ้ารอจนท้อไปไร้พลัง.... เก็บฝังหัวใจไว้-ไม่ให้ใคร
น้ำค้างฤดูกาลความเหน็บหนาว ที่พรายพราวจับดอกใบดูสดใส
วิบวับต้องแสงเช้าผ่องอำไผ อุ่นใจแม้ชั่วคราวราวละเมอ……
จึ่งท่องทางเดินอีกครั้ง
ด้วยหวังเต็มเปี่ยมอยู่เสมอ
ทะลแห่งความเหงายังปรนเปรอ ผูกเป็นเกลอชีวิตที่ไม่จีรัง...
ขอบคุณภาพ : www.pexels.com
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น