ถามไถ่ความคิดถึงจากฟากฟ้า เก็บเอาก้อนเมฆามาเรียงร้อย
เก็บความรักความหวังการรอคอย นิดหนึ่งน้อยก็มากตามกาลเวลา
ก็ใจเราใครเขาบอกอนุญาต ป่าวประกาศเพียงข้างในว่าห่วงหา
กี่ค่ำกี่คืนเต็มตื้นด้วยน้ำตา เพียงเห็นหน้าใจเต้นรัวหัวมึนงง
จะเอื้อนเอ่ยคำหวานดังที่คิด ก็หวั่นจิตไม่เป็นไปตามประสงค์
คนใจน้อยความหวังยิ่งน้อยลง ได้แต่ปลงโอ้ใจเราเขาไม่มอง……
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น